Ηρωίδα, μία: το σώμα μας

Η Νεφέλη Γαλεράκη-Στεργίου είδε την παράσταση “Στο σώμα της” και γράφει γι’αυτή.

Στο σώμα της: Μια παράσταση που μας καθρεφτίζει

Περίμενα υπομονετικά για μήνες να κλείσω εισιτήρια για μια παράσταση που από την πρώτη στιγμή μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ήταν ο τίτλος δελεαστικός; Ήταν οι συγγραφείς και η σκηνοθέτιδα που παρακολουθώ συχνά; Ή μήπως ήταν οι 12 ερμηνεύτριες που ανέβηκαν στη σκηνή για να αφηγηθούν την ιστορία του σώματός μας; Σίγουρα, ό,τι και αν με τράβηξε αρχικά, ήταν μια παράσταση που με αντάμειψε σε όλες τις εκφάνσεις της.

Ενδυνάμωση, αλήθεια, καθόλου δήθεν—αυτά σημείωσα βγαίνοντας από την αίθουσα. Μια παράσταση που ήταν ταυτόχρονα χαστούκι και χάδι. Ή μήπως χάδι και χαστούκι; Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μπει πρώτο.

Δώδεκα ηρωίδες επί σκηνής, με τα προβλήματα όλων μας. Η δυσφορία, η χαρά, η ενοχή, η παραβίαση, τα στερεότυπα, τα στεγανά και οι ψίθυροι για ελεύθερα σώματα· όλα αυτά συνυπήρχαν σε μια παράσταση που δεν τα άλεθε όλα αδιάκριτα. Ήταν συμπεριληπτική, χωρίς όμως να φωνάζει τη συμπεριληπτικότητά της.

Ηρωίδα, μία: το σώμα μας.
Στο τέλος της ημέρας, η ηρωίδα είναι μία: αυτή που αναζητά αυτοδιάθεση στο σώμα της. Δεν χρειάστηκε η παράσταση να το διατυμπανίσει. Ο κρότος των ιστοριών ήταν τόσο ηχηρός που δεν άφηνε περιθώρια για άλλη ερμηνεία.

Όλες οι γενιές μαζί, όλα τα σώματα μαζί. Η σις και η τρανς γυναίκα, στην ίδια σκηνή. Όλες εκεί για να αφηγηθούν την ιστορία του σώματός μας. Μια ιστορία που περιλαμβάνει το χαστούκι και το κέρασμα στην ανακοίνωση της πρώτης περιόδου. Μια ιστορία που ενώνει τους ψιθύρους του γυναικείου οργασμού με τη δαιμονοποίηση και την “απαγόρευσή” του. Μια ιστορία που μοιάζει με τις συζητήσεις που κάνουμε με τις φίλες μας: στην ίδια πρόταση ο παραβιαστής που σπάει τρία πλευρά, και στην ίδια πρόταση η ανάγκη να νιώσουμε όμορφες, να επαινέσουμε η μία την άλλη.

Μια ιστορία για τις φίλες που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά και για εκείνες που κάνουν, μα πρέπει να ισορροπούν τον ρόλο της τέλειας συντρόφου, εργαζόμενης, μητέρας—γεμάτες ενοχές. Μια ιστορία για τις γυναίκες που επιβίωσαν από τον καρκίνο και είδαν το σώμα τους να αλλάζει ριζικά, αλλά και για αυτές που ξόδεψαν τους κόπους τους σε επεμβάσεις για να νιώσουν επιτέλους ότι το σώμα τους είναι δικό τους.

Γροθιά στο στομάχι και χάδι στις ουλές.

Η ιστορία αυτή με έκανε να κλάψω, να γελάσω, να ανακουφιστώ, να ανακαλέσω τα τραύματά μου. Έγινε χάδι στις ουλές μου, αλλά και γροθιά στο στομάχι μου. Μια ιστορία που σκέφτηκα ότι πρέπει να τη δούμε όλοι: οι φίλες μας, οι φίλοι μας που τους κάνουμε κηρύγματα κάθε μέρα, τα φίλα μας που ψάχνουν λίγη ορατότητα.
Η παράσταση δεν έθεσε κανένα ερώτημα επί τάπητος. Αντίθετα, έκανε μια αναδρομή σε κάθε χιλιοστό μας. Δεν ήταν επιτηδευμένη επειδή “το έμφυλο κάνει εισιτήρια”, ούτε μας πέταξε το μπαλάκι..Αν κάτι κατάφερε, ήταν να γίνει ένας καθρέφτης κάθε στιγμής μας, κάθε φοράς που το γυναικείο σώμα δαιμονοποιήθηκε ή πάλεψε για την ελευθερία του.

Ωμή, ειλικρινής, μα και αγκαλιά για όλες μας. Βγαίνοντας έξω, είχα το αίσθημα ότι, σε αυτή την κοινωνία την πατριαρχική, χαίρομαι που έχω τις αδερφές μου πλάι μου. Πλάι μου σε κάθε αγώνα που δίνουμε να ανατραπούν οι πατριαρχικές σχέσεις και το σύστημα που τις αναπαράγει.

Αρκεί μια παράσταση;
Αρκεί μια παράσταση για να αλλάξει ο κόσμος μας; Σίγουρα όχι.
Αρκεί όμως για να πάμε το όνειρο ένα βήμα πιο πέρα, να βγούμε πιο ενδυναμωμένες στον αγώνα και να ταράξουμε τα νερά αυτής της κοινωνίας. Και ποιος ξέρει; Ένα βράδυ μπορεί να χορεύουμε στους δρόμους με τα ακουστικά μας να παίζουν δυνατά τη μουσική και να μην κρατάμε τα κλειδιά στο χέρι…

*Φωτογραφία εξωφύλλου: Ελίνα Γιουνανλή