EDITORIAL – ένα περιοδικό στην post-covid εποχή
Μετά την πανδημία, μια συντακτική περιοδικού αναστοχάζεται. Βρίσκει νόημα σ’ ένα έντυπο στον 21ο αιώνα, στο χαρτί και το μελάνι. Ένα περιοδικό αλλάζει μορφή, διατηρώντας τη βαθύτερη ουσία του.
Την περίοδο που πέρασε μπήκαμε, ηθελημένα ή μη, στην καρδιά της ψηφιακής εποχής. Μάθαμε να δουλεύουμε από το σπίτι, να σπουδάζουμε και να διδάσκουμε μπροστά από έναν υπολογιστή, βγήκαμε ακόμα και για ψηφιακά ποτά. Κλείσαμε την εκνευριστική τηλεόραση και είδαμε σειρές, ταινίες και match στο διαδίκτυο. Ενημερωνόμαστε πια από το κινητό, στο λεωφορείο, το μετρό, ή το κρεβάτι. Τα νέα τα μαθαίνουμε στο twitter, ή στην αρχική του facebook. Για συνταγές, ενδυματολογικές τάσεις, ή ότι άλλο, ακολουθούμε σελίδες στο instagram. Κάψαμε τα μάτια μας στις οθόνες και αναπροσαρμόσαμε τη στάση μας για το αναλογικό. Παλέψαμε για τους δημόσιους χώρους, τα ενδοαστικά πάρκα, βγήκαμε τις νόμιμες ή παράνομες βόλτες μας να συναντήσουμε όσα άτομα μας έλειψαν.
Στον ψηφιακό καταιγισμό πληροφοριών, η είδηση κυκλοφορεί και παλιώνει αμέσως. Ο χρόνος ημιζωής ενός tweet υπολογίζεται στα 20 λεπτά. Στη διψασμένη ανανέωση της αρχικής μας, συχνά ενημερωνόμαστε με μια φωτογραφία ή έναν τίτλο. Οι τίτλοι είναι συχνά δολώματα και εμείς αποφεύγουμε να τα ανοίξουμε. Η ενημέρωση είναι σαν τρέξιμο πάνω σε ναρκοπέδιο. Καταναλώνουμε την πληροφορία να τρέξουμε παρακάτω. Τα δελτία ειδήσεων, σήμερα, μηρυκάζουν μια είδηση την ώρα. Το ίδιο και στις ψηφιακές εφημερίδες. Πληροφορία, παραπληροφόρηση, στρεβλωμένες ειδήσεις και απόψεις, είναι μπλεγμένα με άσχετα πράγματα σε έναν χυλό, λόγω του κυνηγιού των κλικ. Στη γρήγορη ροή του internet, κάθε τι μέσα σε δύο μέρες έχει τόσο ξεχειλωθεί που έχει παραμορφωθεί.
Η ζωή μας είναι στο τρέξιμο, δουλειά, σχολή, πίεση να βγει η μέρα, η βδομάδα, ο μήνας. Έτσι και στο διαδίκτυο, τρέχουμε, σκρολάρουμε από το ένα app στο επόμενο, μας κυνηγάει το FOMO. Κάπως αυτά τα δυο συνδυάζονται και το ένα πιέζει το άλλο, μια ζωή 24/7 τρέξιμο και κυνηγητό.
Έντυπο περιοδικό σημαίνει αναλογικότητα. Αναλογικότητα σημαίνει να πάρουμε ανάσα, κάτι που πιάσαμε στα lockdowns, την ανάγκη να ρίξουμε ρυθμούς. Να κλείσουμε την ροή. Να στοχαστούμε. Να διαβάσουμε πιο μεγάλα κείμενα, υλικά που δεν βγαίνουν με ημερομηνία λήξης και δεν ανταγωνίζονται στο τρέξιμο της ροής. Να βρούμε υλικά με άποψη.
Ως συντακτική υπηρετούμε με μεράκι και άποψη ένα περιοδικό με κατεύθυνση. Στόχος μας μέσα από τις ρωγμές αυτού του κόσμου να βρούμε σημειώσεις για μια ζωή όπως τη θέλουμε. Αναιρέσεις σημαίνει άρνηση όσων μας πιέζουν, σημαίνει να ενώσουμε τις ρωγμές αυτού του κόσμου, να τον τρυπήσουμε, να περάσουμε από μέσα του για να βρούμε έναν άλλο κόσμο που θα αξίζει.
Στη νέα μορφή του περιοδικού θέλουμε να πλουτίσουμε την ύλη μας. Να επαναφέρουμε μια φυσιογνωμία επίκαιρων θεμάτων, που συνδέει το σήμερα με το αύριο στενά. Δεν αφήνουμε πίσω μας τη λογική αφιερωμάτων και τις ανάγκης για πιο βαθιές ματιές στα πράγματα, όμως, ανοίγουμε τη βεντάλια των θεμάτων για να πιάσουμε τα πολυποίκιλα νήματα του παρόντος, να τα ξετυλίξουμε λίγο πιο κάτω. Έτσι, σε κάθε τεύχος θα βρεθούν μαζί διάφορα ζητήματα να αναλυθούν ή να σχολιαστούν. Ένα περιοδικό που αντλεί στοιχεία από την επικαιρότητα, αλλά δε παράγει εφήμερο υλικό. Αντίστοιχα, σκοπεύουμε να πειραματιστούμε με τις μορφές του υλικού μας. Στις επόμενες σελίδες θα βρείτε από μεγάλα άρθρα ανάλυσης-γνώμης, μικρά σχόλια, infographics, ακόμα και λίγες ψηφιακές νότες. Στόχος μας ένα περιοδικό Αναιρέσεις που να είναι ανοικτό, τόσο ως προς το υλικό του, όσο και στη μορφή του, ένα περιοδικό ανοιχτό από τη σύνταξη προς το κοινό και από το κοινό προς τη σύνταξη.
Την πανδημία, μας είπαν πως την αφήσαμε πίσω μας, περάσαμε στην επόμενη πίστα: πόλεμος! Το θέμα μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό γιατί ο πόλεμος δεν είναι απλώς ένα νήμα του παρόντος, είναι μια χοντρή τριχιά που ενώνει το σήμερα με ένα μαύρο μέλλον, το πιο άσχημο πράγμα του κόσμου μας. Είναι, λοιπόν, χρέος μας να αναιρέσουμε τον πόλεμο και ευκαιρία να μιλήσουμε για τη ζωή, αδήριτη ανάγκη να παλέψουμε για αυτήν.
