Πόσες φορές χρειάζεται να αναβιώσει ένα θύμα το τραύμα; Στους πόσους βιασμούς δεν υφίσταται ο «πρότερος σύννομος βίος»; Πώς γίνεται να αφήνεται ελεύθερος με αναστολή κάποιος που κατηγορείται για δύο κακουργήματα; Άραγε θα είχε την ίδια αντιμετώπιση ακόμα και αν δεν ήταν στους κύκλους της κυβέρνησης;
Πριν μόλις δύο μέρες ανακοινώθηκε η απόφαση της πολύμηνης δίκης από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, που έκρινε ένοχο τον Λιγνάδη μόνο για τους 2 από τους 4 βιασμούς για τους οποίους κατηγορούταν. Η ίδια η πρόεδρος ψήφισε την πλήρη αθώωση του και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους μέχρι την εκ νέου δίκη του στο Εφετείο. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έχει δείξει μεταμέλεια για κανένα από τα αδικήματα για τα οποία έχει ήδη καταδικαστεί, το αστικό δικαστήριο έκρινε ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για τέλεση νέων αδικημάτων προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας και του απέδωσε «πρότερο σύννομο βίο».
Η απόφαση αυτή μας εξοργίζει, αλλά δεν μας ξαφνιάζει. Πριν λίγο καιρό ήταν που είδαμε τους μπάτσους δολοφόνους του Ζακ να κηρύσσονται αθώοι, τον μεσίτη να αφήνεται ελεύθερος και τον βιαστή Πέτρο Φιλιππίδη να αποφυλακίζεται. Άλλο ένα αποδεικτικό της νομιμοποίησης και της σφραγίδας που βάζουν τα αστικά δικαστήρια στην ανοχή της έμφυλης βίας και κακοποίησης! Η εν λόγω απόφαση ειναι, λοιπόν, ελλιπής και ανοίγει τον δρόμο για τη συγκάλυψη παρόμοιων υποθέσεων.
Ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σημαντική συμβολή του φεμινιστικού κινήματος στην αποκάλυψη της συγκεκριμένης υπόθεσης, ώστε να φτάσει στις δικαστικές αίθουσες, αλλά και στη στήριξη που παρείχε στα θύματα πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της 5μηνης δίκης, ώστε να καταφέρουν να καταθέσουν. Ακόμα, εδειξε έμπρακτα συμπαράσταση ώστε και άλλα θύματα έμφυλης κακοποίησης να δημοσιοποιήσουν τα δικά τους βιώματα, ειδικά όταν σχετίζονται με επιφανείς άντρες με διασυνδέσεις στον πολιτικό και επιχειρηματικό χώρο, οπως ο Λιγνάδης. Άντρες που θεωρούν ότι μια ζωη θα μένουν στο απυρόβλητο για τις αποτρόπαιες πράξεις τους.
Δεν μπορούμε παράλληλα να ξεχάσουμε την ελαστικότητα που έδειξε η αστική δικαιοσύνη απέναντι στους μπατσους – δολοφόνους του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη και στα αφεντικά – δολοφόνους του Αλέξη Ζορμπά στη γαλακτοβιομηχανία «Ήπειρος».
Είναι ακόμα πιο εξοργιστικό, την ίδια στιγμή που ο Γ. Μιχαϊλίδης έχει καταδικαστεί και εκτίσει την προβλεπόμενη ποινή φυλάκισης για τα εγκλήματα του, να μην γίνεται δεκτό το αίτημα του για αποφυλάκιση, με τον ίδιο να έχει προχωρήσει σε απεργία πείνας για την ικανοποίηση του δικαίου και νόμιμου αιτήματος του.
Όλα αυτά αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά την φαιδρότητα της υποτιθέμενης ανεξάρτητης δικαιοσύνης και υπογραμμίζουν τη σύνδεση της με το κεφάλαιο, το κράτος και τους θεσμούς του.
Στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων του Λιγνάδη και κάθε θύματος.
Δεν ξεχνάμε ότι η πραγματική μάχη θα δοθεί τελικά στο δρόμο και όχι στις δικαστικές αίθουσες. Για την εξ’ ολοκλήρου αλλαγή της κοινωνίας, μέσα στην οποία η τέχνη θα έχει απελευθερωτικό χαρακτήρα και δεν θα αφήνει χώρο στην κακοποίηση. Για την εξάλειψη κάθε είδους καταπίεσης και ανισότητας.
