Το γεγονός της επίθεσης στο περιοδικό Charlie συντάραξε όλο το πλανήτη και απασχολεί ακόμα το δημόσιο λόγο. Τα κόμιξ και η σάτιρα βρέθηκαν στο κέντρο μιας μεγάλης συζήτησης για το ρόλο τους στο σημερινό κόσμο της καπιταλιστικής κρίσης και των έντονων αντιπαραθέσεων. Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος των κόμικς στη εποχή της κρίσης; Ασκούν τα κόμικς κοινωνική και πολιτική κριτική; Υπάρχει όριο ή πρέπει να υπάρχει όριο στη σάτιρα; Είμαστε όλοι Charlie; Για αυτά και άλλα πολλά η λέσχη θεωρίας και πολιτισμού «Αναιρέσεις» ανοίγει τη συζήτηση.

Τα κόμιξ και η σάτιρα στην εποχή των τεράτων λοιπόν…
Συμμετέχουν: ο Σπύρος Δερβενιώτης (κομίστας και γελοιογράφος), ο Στέλιος Κανάκης (συγγραφέας των βιβλίων «Αγρία Γραφή» και «Ιερές Βλακείες»), η Έφη Γιαννοπούλου δημοσιογράφος του Unfollow και μεταφράστρια και ο Χρήστος Νάτσης, δημοσιογράφος του Unfollow.

Σας καλούμε στο πάρτυ που θα πραγματοποιηθεί στη Λέσχη Αναιρέσεις, το Σάββατο 14 Μάρτη, με “δυνατή” ροκ μουσική!  

Σας καλούμε όλους στο πρώτο μας μάζεμα να μοιραστούμε ιδέες και γνώσεις γύρω από τον σχεδιασμό και την γραφιστική . Αν ψάχνετε για ειδικούς ή επαγγελματίες…χάσατε! Εμείς το μόνο που μπορούμε να σας υποσχεθούμε είναι κέφι, μεράκι και διάθεση αλληλοβοήθειας έτσι ώστε όλοι μαζί να πάμε ένα βήμα παραπέρα τις γώσεις μας, να διοργανώσουμε σεμινάρια αυτομόρφωσης, και να δημιουργήσουμε τελικά γραφιστικό υλικό για τη λέσχη αναιρέσεις. Δεν απαιτούνται τεχνικές γνώσεις, ένα λάπτοπ και καλές ιδέες αρκούν!

Μετά από το συλλογικό διάβασμα του “Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση” και τη συζήτηση για την επαναστατική τακτική και στρατηγική, σας καλούμε στην συζήτηση μας σχετικά με το πως θα προχωρήσουμε την μελέτη, την έρευνα και την αυτομόρφωση σε σχέση με τον μαχόμενο επανασταικό μαρξισμό.

Παραθέτουμε την εισήγηση του Αλέκου Αναγνωστάκη, στην εκδήλωση – συζήτηση με τίτλο “Για το επαναστατικό υποκείμενο στην εποχή μας” που διεξάχθηκε στη λέσχη των Αναιρέσεων στις 14/2.

Αγαπητοί φίλοι

Καμιά φορά, όταν αγαπάμε πολύ έναν άνθρωπο που μας γεμίζει και γεννάει μέσα μας καταιγισμό σκέψεων και αισθημάτων, στο τέλος δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ή μιλούμε αδέξια γι’ αυτόν.

Θα μιλήσω λοιπόν αδέξια.

Το πρόγραμμα του επαναστατικού κόμματος, λέγαμε, δεν είναι ένα αιτηματολόγιο,

ή περισσότερα αιτηματολόγια:

Ένα «άμεσο», για το σήμερα

κι ένα «απώτερο» για τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό, με όσες ενδιάμεσες παραλλαγές μπορεί να επινοήσει κανείς.

Παρόμοια κατεβατά αιτημάτων, τα οποία θα εξασφαλίζουν την πλατωνική συναίνεση της εργαζόμενης πλειοψηφίας, αλλά όχι τη στράτευση, την οργάνωση και την πάλη της για την επίτευξή τους, είναι εύκολο να κατασκευαστούν.

«Τρία χρόνια μετά από εκείνο το απομεσήμερο του Νοέμβρη του 2011, όταν αποχαιρετήσαμε τον Κώστα, επιβεβαιώνουμε αυτό ακριβώς που όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά, με τον τρόπο του, υποψιαζόμασταν. Ο Κώστας εξακολουθεί να είναι εδώ, να βρίσκεται ανάμεσά μας, καθώς ανακαλύπτουμε ξανά και ξανά την αναγεννητική, την καταλυτική παρουσία του στη σκέψη και στην πράξη μας. Πολλές οι αφορμές, ατέλειωτοι οι δρόμοι που οδηγούν στη συνάντησή μας με τον Κώστα Τζιαντζή, τον άνθρωπο που, με το δικό του πολιτικό ήθος, το δικό του πολιτικό πολιτισμό, ορθογράφησε τη λέξη ‘κομμουνισμός’ στους δίσεκτους καιρούς μας.»