…ή αλλιώς πώς το κράτος και το κεφάλαιο αξιοποιούν πακτωλούς χρημάτων για το συμφέρον τους!
Η αντιμετώπιση του κράτους απέναντι σε αυτό που αποκαλούμε ως πολιτισμό συμπυκνώνεται σε μία και μόνο λέξη: Αδιαφορία. Σίγουρα δε προξενεί εντύπωση κάτι τέτοιο, ωστόσο η απόφαση να κλείσει – έστω και προσωρινά – το Δημοτικό θέατρο Πειραιά και όλα όσα εξελίχθηκαν λίγες μέρες πριν στον χώρο αυτό με τους μαθητές που τραυματίστηκαν επιβεβαιώνει την παραπάνω πεποίθηση.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια πρόβας μαθητικού θιάσου όπου μέρος της σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά κατέρρευσε προκαλώντας τον τραυματισμό μαθητών, οι οποίοι και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Η παράσταση ήταν υπό την αιγίδα του Δήμου Πειραιά, μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας ενώ μετά από έλεγχο της επιθεώρησης μπήκε «λουκέτο» στο θέατρο. Λίγο αργότερα ο Δήμος Πειραιά απεφάνθη ότι το κτήριο θα πρέπει να ελεγχθεί αναφορικά με την καταλληλότητα του και την ασφάλειά του.
Ποιος να περίμενε ότι ένας χώρος που έχει να συντηρηθεί απ το 2013 θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνος (;) Ποιος να φανταζόταν ότι μία σκηνή απ την οποία αξιοποιείται καθημερινά από δεκάδες χορευτές, ορχήστρες και ηθοποιούς χρειάζεται συχνή συντήρηση και έλεγχο από εξειδικευμένο προσωπικό (;) Ποιος να σκεφτόταν δε ότι η πολιτεία έχει ευθύνη να συντηρεί και να διατηρεί κάθε χώρο πολιτισμού, κάθε τέτοιο χώρο όπως το δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που όχι μόνο φιλοξενεί κάθε χρόνο αξιόλογες θεατρικές/μουσικές/χορευτικές παραστάσεις αλλά αποτελεί μία όαση μέσα στην μαυρίλα της πόλης και της καθημερινότητας.
Όλα αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για το κράτος, το οποίο εν τέλει αποφάσισε να παύσει κάθε είδους λειτουργία του θεάτρου -θεωρητικά προσωρινά- μέχρι να διερευνηθούν τα διάφορα προβλήματα του χώρου. Έλυσε μια και καλή το πρόβλημα βάζοντας λουκέτο. Βάζοντας λουκέτο σε ένα ιστορικό θέατρο, ένα θέατρο που αποτελεί προστατευόμενο μνημείο τέχνης και το κορυφαίο σωζόμενο θέατρο του 19ου αιώνα.
Είναι φανερό πως τόσο ο Δήμος Πειραιά όσο και το ΥΠΠΟΑ αδιαφορούν για την παρουσία ελεύθερων χώρων πολιτισμού. Όχι μόνο κινδυνεύει να εξαφανιστεί το Δημοτικό θέατρο Πειραιά από τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του θεάτρου (απ τις/τους ταξιθέτριες/ες και τους τεχνικούς μέχρι τους ηθοποιούς , μουσικούς και χορευτές/ριες που σκόπευαν να συμμετέχουν σε κάποιες απ’ τις παραγωγές που θα φιλοξενούσε το θέατρο) μένουν ξεκρέμαστοι και χωρίς καμία πληροφόρηση για το αν και πότε αυτό το ιστορικό θέατρο θα συνεχίσει τη δράση του. Παράλληλα, πολιτιστικοί χώροι ευρύτερα στην πόλη είτε βγαίνουν στο σφυρί, είτε κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κέντρα τουριστικής ατραξιόν και να αλλάξει η χρήση τους για να υποδέχονται τους χιλιάδες τουρίστες, αφού τι να κάνουμε τον πολιτισμό στην Ελλάδα? Τόσα κοινωφελή ιδρύματα έχουμε που τους αναθέτει το ΥΠΠΟΑ να είναι οι αρμόδιοι «ευεργέτες» και «δωρητές» πολιτισμού και κουλτούρας.
Να μην ανεχτούμε την αδιαφορία του κράτους και του Υπουργείου για αυτούς τους χώρους, που τους θυμούνται μόνο όταν είναι να τους αξιοποιήσουν για να συγκεντρώσουν πόρους. Να διεκδικούμε διαρκώς να μένουν ανοιχτοί οι χώροι πολιτισμού και να είναι προσβάσιμοι για το λαό, να συντηρούνται και να αξιοποιούνται για τον καλλιτεχνικό κόσμο!
Να μην αδιαφορήσουμε για αυτούς τους χώρους που εμάς αφορούν!
