Συνέντευξη με τον Τάσο Αλευρά – Σκηνοθέτη Ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο των συνεντεύξεων με εργαζόμενους/ες στον χώρο του πολιτισμού ενόψει της πανεργατικής απεργίας της 9ης Νοέμβρη
Οι εργαζόμενοι στους χώρους πολιτισμού και τέχνης, όπως φάνηκε πολύ έκδηλα στην πανδημία, αντιμετωπίζουν πολύ δύσκολες εργασιακές συνθήκες (πολλές ώρες εργασίας, χαμηλές αμοιβές, εξουθένωση). Ποια είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζετε; Υπάρχει σταθερή εργασία/εισόδημα;
Η επισφάλεια των εργαζομένων στο χώρο του Πολιτισμού είναι η κοινή μας πραγματικότητα. Είτε δουλεύοντας ‘με το project’ είτε με τη σεζόν, δεν υπάρχει καμία σιγουριά για το επόμενο project ή για την επόμενη σεζόν. Βρισκόμενοι σε διαρκή αναζήτηση και σε μόνιμη κίνηση προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε τους επόμενους μήνες δουλειάς. Προφανώς υπάρχουν μεγάλες κενές περίοδοι, όπου παρόλο που δεν υπάρχει εισόδημα, εννοείται ότι πρέπει να καλύπτουμε από την τσέπη μας τις ασφαλιστικές μας εισφορές και τα ταμεία.
Απασχολείστε μόνο με το χορό/μουσική/ηθοποιία… ή χρειάζεται να εργαστείτε σε 2η δουλειά για να μπορείτε να αντεπεξέλθετε στο κόστος ζωής;
Έχοντας συμπληρώσει τα 35 χρόνια ζωής κατάφερα μόλις τα τελευταία 5 χρόνια να βιοπορίζομαι αποκλειστικά από δουλειές στον ευρύτερο χώρο του ντοκιμαντέρ. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι κάνω μια μόνο δουλειά. Απασχολούμαι σε παραγωγές ντοκιμαντέρ, σε φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και προσωπικά project, ώστε να καταφέρω να έχω ένα κάποιο ασφαλές εισόδημα.
Από πολλούς εργαζόμενους στο χώρο γίνονται δηλώσεις για κακοπληρωμένες αμοιβές, καθυστερήσεις πληρωμών αλλά ακόμα και η μη πληρωμή παρά το γεγονός της κανονικής εργασίας. Έχετε έρθει αντιμέτωποι με τέτοια περιστατικά; Και αν ναι, πώς αντιδράσατε; Υπήρχε κάποιος τρόπος διεκδίκησης;
Θεωρώ ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι, ο χώρος του Πολιτισμού δε διαφέρει από την υπόλοιπη εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα. Κακοπληρωμένες δουλειές, μάξιμουμ απαιτήσεις από την εργοδοσία, ευελιξία στις ημέρες και στο ωράριο, μέρες με 12ωρη εργασία χωρίς πληρωμή υπερωρίας είναι τα στάνταρ στο χώρο μας. Αυτό που κάνει τον χώρο του Πολιτισμού και των τεχνών ίσως να ξεχωρίζει από άλλους εργασιακός τομείς είναι ότι η δουλειά βγαίνει σε συνθήκες μεγάλης πίεσης καθώς τα deadline είναι καθορισμένα όταν πχ πρόκειται για ένα φεστιβάλ η για μια πρεμιέρα, ενώ η έκθεση και το feedback από το κοινό πάντα δίνει στους εργοδότες έναν υποτιθέμενο λόγο παραπάνω ώστε να γίνονται πιο απαιτητικοί.
Πιστεύετε πως μπορούν να αλλάξουν ριζικά αυτές οι συνθήκες εργασίας; Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Θεωρείς πως με μια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που κατοχυρώνει δικαιώματα και θα μπορούσε να προστατεύει τους εργαζόμενους, είναι εφικτό να υπάρξει μια αλλαγή;
Δυστυχώς δεν ξέρω πως θα μπορούσε να λειτουργήσει μια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας όταν στον χώρο του Πολιτισμού απασχολούνται άνθρωποι σε εκατοντάδες διαφορετικά πόστα, με διαφορετικές υποχρεώσεις, ωράρια, background σπουδών κτλ. Σίγουρα θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κανονιστικό πλαίσιο που να προστατεύει τους εργαζόμενους από την απλήρωτη η την κακοπληρωμένες εργασία, όπως και από τα ανεξέλεγκτα ωράρια.
Έχουμε μπροστά μας την απεργία στις 9/11. Θεωρείτε πως μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο πίεσης και διεκδίκησης για την επόμενη μέρα των εργαζόμενων με σκοπό να βελτιωθεί η ζωή τους;
Η απεργία ήταν είναι και θα είναι από τα σημαντικότερα όπλα στα χέρια των εργαζομένων. Από τα προτάγματα που κοινοποιούνται μέχρι τις ζυμώσεις που γίνονται στο δρόμο, πάντα θα είναι υπάρχει κέρδος για τους εργαζόμενους από τις απεργιακές κινητοποιήσεις ακόμη κι αν είναι μακροπρόθεσμο.
Μετά την εμφάνιση του metoo, παγκοσμίως και εγχώρια, μετά τις δημόσιες καταγγελίες, έχει αλλάξει η κατάσταση στο εργασιακό περιβάλλον; Συνεχίζουν παρόμοια περιστατικά? Και αν ναι, καταγγέλονται ή μένουν στην αδράνεια υπό το φόβο της απόλυσης/στιγματισμό στον ευρύτερο κόσμο του θεάματος;
Η εμφάνιση του metoo στην Ελλάδα έφερε μια αισιοδοξία στον χώρο και κυρίως τερμάτισε την εγκληματική δράση συγκεκριμένων ανθρώπων που δρούσαν ανεξέλεγκτα τόσα χρόνια. Θεωρώ ότι συνεχίζουν να υπάρχουν τέτοια περιστατικά και τέτοιες προσωπικότητες στο χώρο μας και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Θα πρέπει και εμείς οι ίδιοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να μην περιμένουμε να συμβούν σε εμάς η ακριβώς δίπλα μας τέτοια περιστατικά ώστε να αναλάβουμε δράση και να τα καταγγείλουμε.
Τέλος, ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα δίνατε στους συναδέλφους για την επόμενη μέρα;
Συσπείρωση, αλληλεγγύη, κατανόηση, στήριξη.
