της Ελίνας Σαουσοπούλου
Η Μαρία, μια νεαρή μανικιουρίστ που εργάζεται ανασφάλιστη απολύεται ενώ διανύει τον 9ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Μια εικόνα λίγο- πολύ γνώριμη στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Η νεολαία της επισφάλειας πρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία μικρού μήκους της Νικολέτας Λεούση «37 Μέρες», η οποία παρουσιάστηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και στις «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Ειρωνικό αν αναλογιστεί κανείς πως το σενάριο πέρασε και το ίδιο από μια πολυετή περιπλάνηση μέχρι να αποτυπωθεί στο πανί, όπως περιέγραφε η σκηνοθέτις στην τοποθέτησή της στο 2ο Διήμερο Ενάντια στην Ανεργία και την Επισφάλεια το 2017.
Η Μαρία, λοιπόν. Συμβολισμός μιας γενιάς μισοεργαζόμενης- μισοάνεργης, που το αφεντικό την προσβάλλει γιατί «δε φταίει εκείνος που πήγε και γκαστρώθηκε», που της χρωστάει το μισθό της, που, τελικά, την απολύει γιατί η εγκυμοσύνη της χαλάει την εικόνα του μαγαζιού. Η Μαρία που δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και διεκδικεί τη δουλειά της κάνοντας απεργία. Μια απεργία ομολογουμένως παράδοξη: αρνείται να γεννήσει μέχρι να επαναπροσληφθεί! Η δημιουργός της ταινίας αποτυπώνει με την πλέον σύγχρονη και αιφνιδιαστικά οικεία ματιά την ανισορροπία μεταξύ της τρυφερότητας που περιβάλλει τον επικείμενο ερχομό μιας νέας ζωής στον κόσμο και του εφιάλτη της ανεργίας.
Με τα λόγια της Νικολέτας Λεούση: «πρόκειται για μια ταινία που στο ένα άκρο της έχει ένα βαθύ φόβο της ηρωίδας και στο άλλο την επιθυμία της να τον ξεπεράσει, να αγκιστρωθεί από αυτό που την κρατάει στην κανονικότητα, τη δουλειά της. Μια ιστορία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα», όπου ο αγώνας τόσο της πρωταγωνίστριας, όσο και της δημιουργού στο δρόμο προς την πραγματοποίηση της ταινίας είναι αυτός ενός σύγχρονου Δον Κιχώτη απέναντι σε σύγχρονους ανεμόμυλους.
