Mε αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην Πολωνία αναδημοσίευουμε το ποίημα I Think She Was A She της Leyla Josephine που μεταφράστηκε από τον: Sam Albatros και δημοσίετηκε στο Queer Poets in Greek  και τις αφίσες των Ola Jasionowska και Julia Mirny για την Απεργία των Γυναικών (Ogólnopolski Strajk Kobiet).

Εδώ και μερικές μέρες οι δρόμοι της Πολωνίας είναι γεμάτοι. Γέμισαν με φωνές οργής, αγανάκτησης και διεκδίκησης. Χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν επί σειρά ημερών σε διαδηλώσεις υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση, το οποίο για ακόμη μια φορά μπαίνει στο στόχαστρο. Ήδη πριν μερικά χρόνια στην Πολωνία είχε γίνει προσπάθεια για την καθολική απαγόρευση των εκτρώσεων, η οποία είχε αναχαιτιστεί από τις πολύ δυναμικές κινητοποιήσεις γυναικείων οργανώσεων, φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικοτήτων. Μάλιστα πρόκειται για μια χώρα που διαθέτει μία από τις πιο αυστηρές νομοθεσίες στην Ευρώπη, επιτρέποντας την έκτρωση μόνο σε περιπτώσεις βιασμού ή αιμομιξίας, αν το έμβρυο έχει διαγνωστεί με σοβαρή και μη αναστρέψιμη αναπηρία ή ανίατη ασθένεια απειλητική για τη ζωή του, ή όταν η ζωή ή υγεία της γυναίκας είναι σε κίνδυνο. Αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο έρχεται να περιοριστεί ακόμη περισσότερο καθώς το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πολωνίας έκρινε πως η ρύθμιση που αφορά τη νομιμοποίηση της έκτρωσης σε περίπτωση δυσπλασίας του εμβρύου είναι “αντισυνταγματική”, απόφαση που χαιρέτισε το εθνικιστικό κυβερνών κόμμα.

Οι αλλαγές αυτές στην Πολωνία δεν είναι απλώς αποτέλεσμα ενός ολοένα αυξανόμενου συντηρητισμού που συνδέεται μόνο με το εθνικιστικό κυβερνών κόμμα ή τις αυστηρές αξίες της Καθολικής Εκκλησίας που διέπουν τη χώρα. Σε παγκόσμια κλίμακα ακόμη κι εν έτη 2020 η νομοθεσία για τις εκτρώσεις δεν είναι καθόλου ευνοϊκή, καθώς το 41%[1] των γυναικών παγκοσμίως ζουν σε χώρες όπου η έκτρωση είτε απαγορεύεται καθολικά (5%), είτε επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση απειλής της ζωής της εγκυμονούσας (22%), είτε για λόγους υγείας (14%). Επιπλέον τόσο το στίγμα, όσο και οι ταξικοί φραγμοί που μπαίνουν στην πρόσβαση σε μια ασφαλή έκτρωση οδηγούν στην αύξηση των κινδύνων για την υγεία. Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας[2] για το διάστημα 2010-2014 περίπου το 45% των εκτρώσεων παγκοσμίως χαρακτηρίστηκαν μη ασφαλείς, για λόγους που συνδέονται με τις περιοριστικές νομοθεσίες που αφορούν το δικαίωμα στην έκτρωση, την κακή ποιότητα των συστημάτων υγείας, το κόστος, το στίγμα, την άρνηση ορισμένων επιστημόνων υγείας να κάνουν τέτοιες επεμβάσεις, τις καθυστερήσεις που σχετίζονται με τη διαδικασία.

Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι εκτρώσεις είναι νόμιμες, το 2017 αναισθησιολόγοι στη Σάμο επικαλέστηκαν λόγους δεοντολογίας για να μην χορηγούν αναισθησία σε περιπτώσεις διακοπής κύησης, απαγορεύοντας στην ουσία το δικαίωμα στην έκτρωση. Ακόμη το καλοκαίρι του 2019 είδαμε την σκοταδιστική και με άμεση σχέση με την ορθόδοξη εκκλησία καμπάνια “Αφήστε με να ζήσω” όχι απλώς να κάνει την εμφάνισή της, αλλά να σιγοντάρεται από κυβερνητικά στελέχη, όπως ο Άδωνης Γεωργιάδης, να προμοτάρεται στο μετρό της Αθήνας, με αφίσα που μετά τις σφοδρές αντιδράσεις κατέβηκε, αλλά και να οργανώνει “κινητοποιήσεις” για την απαγόρευση των εκτρώσεων. Οι πατριαρχικές αξίες είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί, αλλά διαποτίζουν το κράτος, τις δομές του, αλλά και τις συνειδήσεις των πολιτών.

Όμως εμείς απαντάμε πως το λόγο για το σώμα μας τον έχουμε εμείς! Τα σώματά μας δεν είναι αναπαραγωγικές μηχανές και η επιλογή για το τι θα συμβεί σε αυτά αφορά αποκλειστικά εμάς. Ούτε τα κράτη, ούτε την εκκλησία, ούτε κανέναν άλλο.

Δημόσιες, δωρεάν, ασφαλείς εκτρώσεις για όλες χωρίς καμία προϋπόθεση! Κανένας έλεγχος στα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα.

 

(νομίζω ήτανε κορίτσι).

νομίζω ήτανε κορίτσι

όχι

ξέρω πως ήτανε κορίτσι και νομίζω πως θα μου ‘μοιαζε πολύ

γεμάτο πρόσωπο, μάτια καστανοπράσινα και καστανά μαλλιά τόσα πολλά που θα μπορούσα να τα φτιάξω όνειρα τη νύχτα

θα κόλλαγα αστεράκια στο ταβάνι της και θα της έλεγα πως ήτανε πυγολαμπίδες για να την προστατεύουνε απ’ το σκοτάδι

θα λέγαμε ιστορίες για τον παππού της

και θα ταΐζαμε κύκνους στα πάρκα

θα έμοιαζε ίσως και σε εσένα, με τα μεγάλα σου χέρια και πόδια

το ειρωνικό χαμόγελό και τα πάντα καινούργια σου αθλητικά παπούτσια

θα ήταν δυνατή, πιο δυνατή από όσο ήμουνα ποτέ

και θα της μάθαινα όσα μου έμαθε η μητέρα μου

και θα την πήγαινα σε όλα τα μουσεία και θα βλέπαμε τους σκελετούς απ’ τους δεινόσαυρους

και βλέποντάς τους θα σκεφτόμασταν όλα τα πράγματα που υπήρχανε προτού αυτή να γεννηθεί

θα μπορούσε να είχε γεννηθεί

θα έβρισκα έναν τοίχο για να μετράμε το ύψος της καθώς μεγάλωνε

θα ήμουν η καλύτερη μητέρα για να πάρει παράδειγμα

όμως θα στήριζα κάθε δικαίωμά της να επιλέξει

να επιλέξει τη ζωή που θέλει, το μονοπάτι της

θα πέθαινα για αυτό της το δικαίωμα, όπως κι εκείνη πέθανε για το δικό μου

συγγνώμη όμως ήρθες τη λάθος στιγμή

δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι

έχω τόσο κουραστεί να συγκρατώ αυτές τις λέξεις.

ήμουνα έφηβη με ένα αγόρι που αγαπούσε ανάμεσα στα πόδια της που το ένιωθε απόμακρο

και το επίδομα ανεργίας δε σε προετοιμάζει ακριβώς για οικογένεια

είμαι μία στις τρεις, είμαι μία στις τρεις, είμαι μία στις τρεις,

έπρεπε να λαξεύσω αυτή την κερασιά

που ρίζωσε μέσα στο αίμα μου και άνθισε μες στο μυαλό μου

μια ευθύνη που δεν είχα την ενέργεια ή ηλικία να πάρω

κλαδιά που επισκίαζαν ολόκληρο τον κήπο

οι σκέψεις και η καρδιά μου να σκληρύνουν απ’ τον φλοιό

δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι

είναι ένα κενό που το αισθάνεσαι γεμάτο, το μούδιασμα που το αισθάνεσαι βαρύ

σταμάτα να προσπαθείς να ταιριάξεις το πώς αισθάνεσαι με όσα διαβάζεις σε φυλλάδια αυτοβοήθειας

μπορώ να το αισθάνομαι όλο, μπορώ να το αισθάνομαι

είμαι γυναίκα πλέον, είμαι φτιαγμένη από ατσάλι,

κι αυτή δεν ήτανε ούτε κορίτσι ούτε αγόρι

όλα αυτά είναι μαλακίες που σου λένε για σε έχουνε εκτός βουλής, να σου χτυπάνε την άδεια μητρότητας

μη σε ακούσω να μου λες για φόνο

70.000 κάθε χρόνο, 70.000 κάθε χρόνο, 70.000 κάθε χρόνο

νεκρά

δηλαδή 192 κάθε μέρα

από κρεμάστρες, παυσίπονα, και επικίνδυνες εκτρώσεις από μη ειδικούς

μη σε ακούσω να μου λες για φόνο

εκτρώσεις παντού στον κόσμο σαν άσκηση για το σπίτι

ψάχνοντας για απαντήσεις στα δάση στις παλάμες μας, στα εξογκώματα στις κοιλιές μας, στους ψιθύρους στα αυτιά μας

μονάχα για να βρούμε ερωτηματικά.

οι γυναίκες αποκρύπτονται απ’ τα βιβλία ιστορίας

έτσι κι αλλιώς μιλάμε για ιστορία (history)

his story

λοιπόν αυτή είναι η herstory, ourstory, που να πάρει

αυτή είναι η ιστορία μου

και δε θα γραφτεί με μολύβι για να σβηστεί με ενοχές

θα γραφτεί με στυλό και θα ειπωθεί με θάρρος

θα την ακούσεις στο ραδιόφωνο καθώς πας στη δουλειά, θα τη μελετήσεις στο σχολείο,

θα μάθεις για αυτήν σε καφέ, σε σουπερμάρκετ δίπλα από αγγελίες για μαθήματα γιόγκα για μωράκια

γιατί δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι

είμαι γυναίκα πλέον.

κανείς δε με δαμάζει

πιστεύω πως αυτός ο τερματισμός είναι μία μορφή δημιουργίας

δε θα πάει χαμένη

αυτό είναι το σώμα μου, αυτό είναι το σώμα μου, αυτό είναι το σώμα μου,

δε με ενδιαφέρουν οι ηλίθιες απόψεις σου

θα γίνω μάνα όταν το θέλω

―Λέυλα Ζόζεφιν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[1]https://reproductiverights.org/worldabortionlaws?category[325]=325

[2]https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/preventing-unsafe-abortion