Δημοσιεύτηκε στις 31 Ιουλίου το τελευταίο Άλμπουμ του Max Richter που τιτλοφορείται: “Voices” (φωνές). Το έργο αυτό, στο οποίο δημοσιεύονται κομμάτια γραμμένα μέχρι και 10 χρόνια πριν, φαίνεται να έχει ως κεντρικό στοιχείο τον άνθρωπο.

Στο υλικό που ανέβηκε ελεύθερο στο διαδίκτυο κομβικό ρόλο παίζουν, όπως προδίδει και ο τίτλος του άλμπουμ, οι ανθρώπινες φωνές. Ανθρώπινες φωνές που απευθύνονται στον ακροατή, φωνές που πατάνε πάνω στη μουσική, γυναικείες, αντρικές ή παιδικές φωνές, αλλά φωνές όπως της ξέρουμε στην καθημερινότητά μας, πέρα από τις χορωδίες, και όχι απλά τραγουδιστές · φωνές σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Μέσα από πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, φωνές που αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο.

Το έργο αυτό είναι μια ωδή στον άνθρωπο και την ισότητα, ένα έργο το οποίο στην εποχή που δημοσιεύεται -μέσα στις εκατόμβες των νεκρών από τον ιό, στις ορδές των ξεσπιτωμένων μεταναστών, την ανισότητα των μαύρων, στις αναζωπυρωμένες γεωπολιτικές εντάσεις και την απειλή του πολέμου- ο συνθέτης φαίνεται να έχει έναν σκοπό, ένα μήνυμα να μεταφέρει. Η μουσική του φωνάζει: Σταμάτα! Σταμάτα αυτό που κάνεις και συλλογίσου, γιατί; Ποιος είναι ο στόχος αν όχι ο άνθρωπος; Μήπως το ξεχάσαμε;

Η μουσική του είναι ξεκάθαρη ως προς αυτή της την διάσταση. Στο κομμάτι του με τίτλο «Κομμάτι ταξιδιού» το λέει, ρητά, στην παγκόσμια γλώσσα:
«Everyone has the right of freedom of movement and residence within the borders of each state»
(Κάθε ένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία μετακίνησης και κατοικίας μέσα στα σύνορα κάθε κράτους)
Οι δε τονισμοί και οι χρωματισμοί της γλώσσας δεν αφήνουν πια καμία αμφιβολία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Richter μας καλεί να αναπροσαρμόσουμε την στοχοθεσία μας. Αντίθετα είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος ζει στον ίδιο κόσμο με εμάς και προσπαθεί να μοιραστεί μαζί με τον κόσμο τις ανησυχίες του. Το 2019 σε μια συναυλία όπου παρουσίασε το έργο του sleep ήταν σαφείς ως προς αυτό:
«Νομίζω πως είναι ένα κομμάτι μουσικής διαμαρτυρίας. Είναι μουσική διαμαρτυρίας απέναντι σε κάθε υπερ-βιομηχανιοποιημένο, έντονο, μηχανικό τρόπο ζωής στο τώρα. Είναι ένα πολιτικό έργο κατ’ αυτή την έννοια. Είναι ένα κάλεσμα στα όπλα να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε».

Σε αυτή την νοητική στάση στην οποία φανταζόμαστε να καλεί τον ακροατή, σε αυτή την προσπάθεια για να χτιστούν γέφυρες μέσα από το διάλογο με όλους τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε τον κόσμο, τα συναισθήματα είναι παρόντα. Απαραίτητη είναι η γαλήνη, αφού απαιτείται από την φύση του αναστοχασμού. Σίγουρα όμως σε αυτόν, στην μουσική ή και στα οπτικά που την συνοδεύουν παρόν είναι και το άγχος. Άγχος και μια υπόκωφη, βουβή ένταση για την πορεία που ακολουθούμε. Όμως στην τελική εικόνα αυτό που υπερισχύει είναι η γαλήνη και η ελπίδα. Ελπίδα για το αντικείμενο και το υποκείμενο αυτού το έργου, τον άνθρωπο.

Ίσως να μην έχει για όλους τα ίδια συναισθηματικά αποτελέσματα, και τα παραπάνω να αποτελούν μια απλή εμπειρία του γράφοντα, όμως σε κάθε περίπτωση το τελευταίο Άλμπουμ του Ricther, στην στιγμή που δημοσιεύτηκε είναι ένα αριστούργημα.

All human Beings θα πρέπει να το ακούσουν.
Ο δίσκος είναι διαθέσιμος σε διάφορες εφαρμογές εδώ: https://maxrichter.lnk.to/AllHumanBeingsID