“Αν έλειπε κάτι την στιγμή που τραβούσα αυτές τις φωτογραφίες αυτό ήταν η ανάσα. Έλειπε είτε γιατί πολλές από αυτές ήταν τραβηγμένες μέσα σε σύννεφα χημικών ουσιών που προκαλούν ασφυξία, είτε γιατί η ανάσα δυσκολεύει σε συνθήκες ανασφάλειας, φόβου και απελπισίας.

Ταυτόχρονα όμως με έναν τρόπο αν εμφανίζεται κάπου η ανάσα στα χρόνια αυτά της κρίσης είναι σε αυτές ακριβώς τις λίγες στιγμές που η αίσθηση της απόλυτης αδυναμίας, η κατάθλιψη της μοναξιάς και το αίσθημα ματαιότητας έδωσαν για λίγο την θέση τους στην ελπίδα της συλλογικής δράσης.

Έδωσα λοιπόν αυτόν τον τίτλο σε αυτή τη μικρή έκθεση, σε αυτό το μικρό φωτορεπορταζ στην Αθήνα της κρίσης, ακριβώς για αυτή την περίεργη συνύπαρξη, την παρουσία και την απουσία ανάσας, που ένιωθα να διαπερνά τις εικόνες αυτές. Τις αποτύπωσα στις πλατείες και το πολυσυζητημένο κίνημα των αγανακτισμένων, στις μεγάλες συγκεντρώσεις, σε απεργιακούς χώρους, στην ΕΡΤ και όπου ένιωθα ότι κάτι «κινείται» και μία ανεξήγητη δύναμη με παρέσυρε στην αποτύπωση αυτής της κίνησης.

(Το σίγουρο είναι ότι θυμάμαι να κρατάω την δικιά μου ανάσα πριν από το κάθε «κλικ»)