Η Λέσχη ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ σας καλεί στην τρίτη προβολή θερινού σινεμά που θα γίνει στις σκάλες της οδού Πατρέως την Παρασκευή 26-5 στις 8.
«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα».Οι «Μεσοτοιχίες», το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Γκουστάβο Ταρέτο, αποτελούν την κινηματογραφική μεταφορά της παραπάνω ιδέας μέσα από τις ιστορίες «δύο ξένων στην ίδια πόλη».
Από την πρώτη κιόλας σκηνή τα μάτια σου γεμίζουν με εικόνες από το Μπουένος Άιρες. Σκιαγραφείται ένα ακατάστατο αστικό τοπίο όπου το λογικό ζει με το παράλογο και η μοναξιά της σύγχρονης ζωής κάνει εκκωφαντικό θόρυβο. Μέσα σε αυτόν τον γκρίζο καμβά, συναντάμε τον Μάρτιν και την Μαριάννα. Δύο τριαντάρηδες, περαστικοί στην ίδια τους την πόλη που ζουν σε αντικριστές πολυκατοικίες χωρίς να το ξέρουν. Ο Μάρτιν, ζει σχεδιάζοντας ιστοσελίδες, χρησιμοποιεί το Internet για να φέρει τον κόσμο κοντά του και να κρατήσει την πραγματική ζωή μακριά, ζει κυριολεκτικά μόνο μέσα στο διαμέρισμα- σπιρτόκουτο του, ζει προσπαθώντας να ξεπεράσει τον χωρισμό του, ζει μαζί με τις φοβίες του. Μοναδικές του εκτονώσεις: ο πλασματικός κόσμος του διαδικτύου που τον μετατρέπει σταδιακά σε ακίνητο, αγέλαστο ανθρωπάκι και η παρατήρηση των ανθρώπων στους δρόμους της πόλης. Η Μαριάννα, είναι αρχιτέκτων αλλά ζει διακοσμώντας βιτρίνες μαγαζιών, ζει αδυνατώντας να συνάψει πλέον οποιαδήποτε σχέση ουσίας μετά την διάλυση της εν τέλει ανούσιας σχέσης της. Οι δικές της διέξοδοι: το κολύμπι και η ‘σχέση’ που αναπτύσσει με έναν πλαστικό κούκλο ως υποκατάστατο της ανθρώπινης επαφής. Έξω από τα μικροσκοπικά διαμερίσματά τους το Μπουένος Άιρες πάλλεται. Μία μητρόπολη εκατομμυρίων κατοίκων στην οποία ψάχνεις έναν ακόμα, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό που εξαφανίζεται μέρα με την μέρα.
Με όχημα τις ιστορίες αυτών των δύο τριαντάρηδων, ο Ταρέτο επιχειρεί να καταγράψει κινηματογραφικά τις «νόσους» από τις οποίες πάσχει η σύγχρονη κοινωνία του Ιντερνέτ και των μεγαλουπόλεων, όπως είναι η μοναξιά, η αίσθηση της απομόνωσης, ο ατομισμός, η επιφάνεια χωρίς βάθος, η έλλειψη διάθεσης για αλληλοκατανόηση και η αφάνεια της μοναδικότητας μέσα στο πλήθος.
Ωστόσο, oι μεσοτοιχίες – η πιο άσχημη πλευρά ενός κτιρίου- δεν χωρίζουν μόνο, αλλά και ενώνουν. Δεν αποτελούν μόνο την άβαφη, μουτζουρωμένη από φτηνές ακαλαίσθητες ρεκλάμες φυσιογνωμία ενός σπιτιού. Συχνά, στις ρωγμές τους φυτρώνουν ατίθασες, άγριες πρασινάδες. Ή ξεφυτρώνουν παράνομα κατά την πολεοδομία παράθυρα ενοικιαστών που αρνήθηκαν να ζουν χωρίς θέα.
