Πριν καλά καλά περάσει ένας μήνας από τη στιγμή που ο Hamdan Ballal ανέβηκε στη σκηνή του Kodak Theatre, για να παραλάβει το Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ No Other Land, έγινε στόχος επίθεσης από Ισραηλινούς στο χωριό του, Susiya.
Τραυματισμένος, από την επίθεση απήχθη από τον ισραηλινό στρατό, κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο, και βασανίστηκε σε κρατητήρια στρατιωτικής βάσης.
Το No Other Land μιλάει για τον αγώνα ενός νεαρού Παλαιστίνιου αγωνιστή και ενός Ισραηλινού δημοσιογράφου, που καταγράφουν τη σταδιακή κατεδάφιση των χωριών της περιοχής του πρώτου. Γυρίστηκε από μια παλαιστινιακή-ισραηλινή κολεκτίβα και μέσα από την πολυετή απεικόνιση του θανάσιμου κινδύνου και του ψυχικού εκβιασμού που συνεπάγεται η ζωή υπό κατοχή, η ταινία υπογραμμίζει ότι η κατάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο εδώ και πολύ καιρό _10ετίες, ανεξάρτητα από το αν απασχολεί ή όχι τα διεθνή πρωτοσέλιδα και τους απανταχού “πρόθυμους”. Καταγράφει χρόνια αγώνα της κοινότητας στη Masafer Yatta απέναντι στον Ισραηλινό στρατό που λεηλατεί τη γη, κατεδαφίζει δρόμους, σπίτια και σχολεία. Καταγράφει τη βαρβαρότητα, την αλήθεια και για αυτό ενοχλεί.
Η απαγωγή του Ballal αποκαλύπτει με τον πιο ωμό τρόπο αυτό που συμβαίνει όταν η τέχνη αποκαλύπτει την αλήθεια: αντιμετωπίζεται με τρομοκρατία, φίμωση και βία. Δεν είναι μόνο ο Παλαιστίνιος καλλιτέχνης το πρόβλημα για το ισραηλινό κράτος, είναι ό,τι εκπροσωπεί η τέχνη που δημιουργεί. Η τέχνη που επιλέγει να μιλήσει για την καταστροφή, την εκδίωξη, τη γενοκτονία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται προσπάθεια απόκρυψης της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για την “δημοκρατία” που “χορηγείται” από το κράτους του Ισραήλ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και τους πιστούς ακόλουθούς τους – μαζί με το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση. Η απόπειρα εξόντωσης του Ballal είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια φίμωσης των καλλιτέχνιδων και καλλιτεχνών που υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στη βαρβαρότητα και δίνουν φωνή στους καταπιεσμένους. Είναι ακριβώς αυτή η μορφή τέχνης που ενοχλεί την εξουσία: η τέχνη που δεν παρηγορεί αλλά ξυπνά, ταράζει και δεν φοβάται να πάρει θέση. Είναι η ίδια τέχνη που ο Υπουργός Πολιτισμού του Ισραήλ χαρακτηρίζει «λυπηρή στιγμή για την ιστορία του κινηματογράφου».
Ο κόσμος της Τέχνης μιλά. Η Τέχνη ως παγκόσμια γλώσσα που λειτουργεί ως γέφυρα συλλογικότητας, ενώνει τους λαούς, τις κραυγές και τους αγώνες. Οι χώροι Πολιτισμού δίνουν φωνή, δημιουργούν συνειδήσεις, οι θεατές/ακροατές παίρνουν θέση. Στεκόμαστε δίπλα στον Hamdan Ballal, στους δημιουργούς του No Other Land, στον παλαιστινιακό λαό και σε κάθε φωνή που αρνείται να σιωπήσει. Επιλέγουμε την τέχνη που απελευθερώνει, που παλεύει. Επιλέγουμε να αντισταθούμε σε κάθε μορφή λογοκρισίας, βίας και καταστολής. Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Να σταματήσει η σφαγή! – Αλληλεγγύη στον Hamdan Ballal.
