1 χρόνος πλέον πανδημία και 6 μήνες συνεχόμενου lockdown.

Ήταν όμως εν τέλει μόνο αυτό? Ή μήπως 1 χρόνος εγκλημάτων, φόβου, καταστολής, καταπάτησης ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων? Τόσοι μήνες απαγόρευσης μετακίνησης των πολιτών, να μην μπορεί να δει κανείς κανέναν υπό καμία συνθήκη, να μην μπορεί να δει καν την οικογένειά του…

Γιατί? Μας είπανε για να ανασυγκροτηθεί το εθνικό σύστημα υγείας, για να αντιμετωπιστεί ο ιός συγκροτημένα και οργανωμένα από το κράτος.

Τι έγινε όμως τελικά? Που πήγαν οι θυσίες όλων μας?

Παλαμάκια στην πρώτη γραμμή αντί ουσιαστική ενίσχυσης αυτής, παράλογα μέτρα πειθάρχησης παρά υγειονομικής λογικής, σπατάλη δημοσίου χρήματος σε αστυνομία και ΜΜΕ. Καταστρατήγηση ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων , όπως η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, το δικαίωμα της διαδήλωσης παρά την τήρηση των υγειονομικών μέτρων, η ελεύθερη έκφραση ακόμη και μέσω των κοινωνικών δικτύων, αλλά ακόμη και η παράκαμψη της δικαιοσύνης που παραλίγο να οδηγήσει στο θάνατο ενός κρατούμενου που υπερασπίστηκε τα δικαιώματά του με το τελευταίο μέσο που είχε στη διάθεσή του (την απεργία πείνας).

Είδαμε ακόμη να ξεσκεπάζεται ο με απευθείας ανάθεση από την κυβέρνηση καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου για κακοποίηση ανηλίκων και για μια ακόμη φορά είδαμε αποποίηση ευθυνών και συντονισμένη συγκάλυψη. Και βγήκανε και άλλες κακοποιήσεις στη φόρα όλο αυτό τον καιρό. Είτε από ανθρώπους διάσημους στον κλάδο απασχόλησης τους είτε από την ίδια την αστυνομία εν ώρα της “υπηρεσίας” τους. Είδαμε να οδηγείται κόσμος στην εξαθλίωση, καθώς ολόκληροι κλάδοι είναι τόσο καιρό κλειστοί ή κάνουν περικοπές. Είδαμε ακόμη και αυτή την ώρα να τσακίζεται το δημόσιο σύστημα της εκπαίδευσης, είτε μέσω της τηλεκπαίδευσης είτε μέσω του νομοσχεδίου για τα Πανεπιστήμια και την εισαγωγή της αστυνομίας πλέον μέχρι και εκεί. Είδαμε την κατ’ εξακολούθηση παράβαση των μέτρων από κυβερνητικά στελέχη, την ίδια ώρα που οι πολίτες κυνηγιούνταν με πρόστιμα, καταστολή μέχρι και βασανιστήρια. Τέλος, είδαμε για μια ακόμη φορά την παντελής αποποίηση των ευθυνών από μεριάς κυβέρνησης και τη συντονισμένη προσπάθεια αυτής και των ΜΜΕ, να προσπαθούν να μας πείσουν όλους ότι φταίμε πάλι εμείς και να προσπαθούν να μας διχάσουν για να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη πολιτική τους.

Σε όλο αυτό υπομείναμε πολύ καιρό. Και αυτούς τους μήνες, αλλά και τόσα χρόνια.

Η υπομονή τελείωσε, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όλοι τώρα, να πάρουμε θέση, να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και τη ζωή που μας αξίζει. Να πούμε συγγνώμη στον διπλανό μας και στους ίδιους τους εαυτούς μας, που δεν μπορέσαμε τόσο καιρό να σταθούμε εκεί που έπρεπε για τον καθένα μας ξεχωριστά και όλους μαζί ταυτόχρονα.

Οι πολίτες έχουμε πάρει ήδη τη δημοσιογραφία στα χέρια μας, καθώς πλέον ότι βγαίνει στη φόρα είναι από ντοκουμέντα των ίδιων πολιτών. Οι ίδιοι οι πολίτες όλο αυτό το διάστημα, παρά τις απαγορεύσεις και τα πρόστιμα, ορθώσαμε ανάστημα για τη γειτονιά μας, την υγεία, τη μόρφωση , την εργασία , την ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα και μπορούμε και άλλο και καλύτερα..

Έχουμε ταλαιπωρηθεί όλοι μας πολύ και συνεχώς πέφτουμε και σηκωνόμαστε ξανά μόνοι μας. Αλλά μην ξεχνάμε… έχουμε ο ένας τον άλλο!Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Μέσω αυτής της χορογραφίας, λοιπόν, εκφράζουμε την τσακισμένη – βιασμένη μας κοινωνία και τη διαρκής μάχη να σηκωνόμαστε ξανά και ξανά. Και αυτό συμβαίνει όσο κοιταζόμαστε πραγματικά στα μάτια και συντονιζόμαστε ακόμη και από μακριά… Όσο και αν χτυπηθούμε στο τέλος ας πλαγιάσουμε ενωμένοι όλοι μαζί για να βγούμε νικητές αντί να μας “πλαγιάσει” η νέα πραγματικότητα που προσπαθούν να μας φέρουν και περιγράφεται από αυτές τις χαρακτηριστικές λέξεις που επιλέξαμε να δείξουμε στο τελευταίο πλάνο..

Είθε η χορογραφία μας να επικοινωνήσει το συναίσθημά μας μαζί σας…