άρθρο του Γιάννη Σωτηρόπουλου και Παύλου Ιορδανόπουλου

Πριν μερικές ημέρες απονεμήθηκαν τα βραβεία Όσκαρ για φέτος. Μαζευτήκαν όλοι οι λαμπροί και οι τρανοί αστέρες του σινεμά και αντάλλαξαν μεταξύ τους χρυσά αγαλματίδια. Στη συνέχεια έπιασαν δουλειά οι δημοσιογράφοι και σχολίασαν το κάθε τι που έγινε.  Για μια βδομάδα όλος ο κόσμος είχε να ασχολείται, φορέματα, παρασκήνια, πολιτική, ατάκες ή αδικίες. Ζηλέψαμε λοιπόν και εμείς την γκλάμορους βραδιά και είπαμε να κλέψουμε κάτι από την δόξα της. Πήραμε τον χρόνο μας, γυρίσαμε πίσω στην ιστορία του σινεμά και διαλέξαμε που θα μοιράσουμε τα δικά μας βραβεία.

Ας ανοίξουμε λοιπόν τους φακέλους με τους νικητές…

Καλύτερη ταινία:
SOY CUBA (1964) / Mikhail Kalatozov
Ξεχασμένη για σχεδόν 30 χρόνια, η ταινία Είμαι η Κούβα (Soy Cuba / Ja Kuba) ανακαλύφθηκε από το δυτικό κοινό μόλις το 1992, στο Φεστιβάλ του Telluride. Γυρισμένη τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, μέσα στην καρδιά του Ψυχρού πολέμου, και με προφανή την πολιτική της σκοπιμότητα – είναι μια ταινία προπαγάνδας ενάντια στον ιμπεριαλισμό- αντιμετώπισε προβλήματα από τους ιθύνοντες των χωρών παραγωγής της. Η προβολή και η δημοσιότητα που γνώρισε στην Αμερική, οι εκθειαστικοί ύμνοι από αμερικάνικους κριτικούς και σκηνοθέτες -μεταξύ των οποίων και οι Martin Scorsese και Francis Ford Coppola- μοιάζουν εκ πρώτης όψεως ως ένα παράδοξο φαινόμενο.

Όμως αυτή η ταινία, πέρα από ένας ύμνος στην Κουβανέζική επανάσταση, είναι και μια καλλιτεχνική δημιουργία εμπνευσμένη και εμποτισμένη από την αίσθηση που δημιούργησε η ίδια η χώρα -η Κούβα- και ο λαός της σε δύο ανθρώπους που ήρθαν από πολύ μακριά: τον ποιητή Yevgeny Yevtushenko και τον σκηνοθέτη Mikhail Kalatozov (Μιχαήλ Καλατόζοφ) -είναι το κουβανέζικο αντίστοιχο του Que Viva Mexico του Eisenstein.

Α’ Ανδρικός ρόλος:
Klaus Kinski στο Aguirre, the Wrath of God (1972) / Werner Herzog
Συγκλονιστικό πολιτικό / φιλοσοφικό οδοιπορικό, που αποτέλεσε σπουδαία πηγή έμπνευσης μέχρι και για το «Αποκάλυψη τώρα!». Ο Αγκίρε, Ισπανός κονκισταδόρ, αυτονομείται από το στρατό του Πιζάρο και ξεκινά μια παράτολμη αναζήτηση του μυθικού Ελδοράδο στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Σε μια ονειρική ατμόσφαιρα, ο Χέρτζογκ σχολιάζει την παραφροσύνη της εξουσίας, με τον Κλάους Κίνσκι να αποτελεί το ενσαρκωμένο υπόδειγμά της. Μια αξέχαστη ελεγεία στη μεγαλομανία, που μπορεί να θεωρηθεί και αναφορά στον Χίτλερ.

Α’ Γυναικείος ρόλος:
Bjork στο Dancer in the Dark (2000) / Lars Von Trier
Το αμερικάνικο όνειρο δεν είναι αμερικάνικο – είναι το όνειρο όλων που, απλώς, πιστεύουν μόνο οι πιο αφελείς, ή να τους πούμε αλαφροΐσκιωτους, ή αθώους, ή να τους πούμε Σέλμα. Κι ο Λαρς φον Τρίερ, στο «Χορεύοντας στο Σκοτάδι», αναλαμβάνει όχι να το αποκαθηλώσει, αλλά επιπλέον να το εκθέσει από κάθε γωνία (100 ανά στιγμή), να το βασανίσει, να το εξευτελίσει και να το εκτελέσει, θρηνώντας το την ίδια στιγμή γοερά.

Β’ Ανδρικός ρόλος:
Robin Williams στο The Fischer King (1991) / Terry Gilliam
Ο Τέρι Γκίλιαμ είναι στην μέση της άτυπης τριλογίας του, που ξεκίνησε με το Μπραζίλ» και τελείωσε με το 12 Πίθηκοι». Αυτό δεν είναι τοποθετημένο στον μελλοντικό κόσμο των άλλων δύο, αλλά είναι ένα αστικό παραμύθι, όπου οι πρίγκιπες είναι άστεγοι κι αποτυχημένοι και οι πριγκίπισσες χαμένες στο πλήθος. Το θαυμάσιο σενάριο, που ανέδειξε τον Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενέζ, συνδυάζει με επιτυχία την έλλειψη φαντασίας της σύγχρονης μεγαλούπολης, τον υπερβατισμό και τον ρομαντισμό. Η χημεία ανάμεσα στον Μπρίτζες και τον καλύτερο ποτέ Ρόμπιν Γουίλιαμς πλάθει ένα ζευγάρι αντίθετων, αλλά κι αλληλοσυμπληρούμενων χαρακτήρων.

Β’ Γυναικείος ρόλος:
Beatrice Straight στο Network (1976) / Sidney Lumet
Θέμα της ταινίας είναι η επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη ζωή των ανθρώπων και τις αξίες και τα ιδανικά που θυσιάζονται στο βωμό της ακροαματικότητας. Η ταινία προτάθηκε για 10 βραβεία Όσκαρ και κέρδισε τέσσερα

Καλύτερη σκηνοθεσία:
Oldboy (2003) / Chan-Park Woo

Απλά αριστούργημα…

Καλύτερο προσαρμοσμένο σενάριο:
APOCALYPSE NOW (1979) from the book “The Heart Of Darkness”/ Francis Ford Copola
«Η «Αποκάλυψη, Τώρα!» δεν είναι μια ταινία για το Βιετνάμ, είναι το Βιετνάμ»

Φράνσις Φορντ Κόπολα

Η ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα, βασίστηκε στο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ (πραγματικό όνομα: Józef Teodor Konrad Korzeniowski) “Heart of Darkness” (Η καρδιά του σκότους) που εκδόθηκε το 1899 και προήλθε από την έμπνευση του συγγραφέα από ένα ταξίδι του στο Κονγκό το 1890.
Ο λοχαγός Γουίλαρντ διεισδύει με μια άκατο και μια μικρή ομάδα ανδρών στα ενδότερα της ζούγκλας του Βιετνάμ, με αποστολή να βρει και να εξοντώσει τον συνταγματάρχη Κουρτζ, έναν χαρισματικό αξιωματικό ο οποίος όμως έχει παραφρονήσει και κάνει τον δικό του πόλεμο. Το ταξίδι αυτό, ωστόσο, θα πάρει διαστάσεις κατάβασης στην καρδιά του ερέβους.

Καλύτερο πρωτότυπο σενάριο:
Goodbye Lenin (2003) / Wolfgang Becker
Η υπόθεση της ταινίας, μιλά για έναν έφηβο που αναγκάζεται να «ξαναχτίσει» το τοίχος του Βερολίνου έξι μήνες μετά την πτώση του το 1989, προκειμένου να προστατεύσει την ασθενική μητέρα του που πέφτει σε κώμα λίγο πριν την ένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας και ξυπνάει 8 μήνες μετά, όταν ο καπιταλισμός έχει μπει για τα καλά στη ζωή των κατοίκων του Ανατολικού Βερολίνου. Οι γιατροί προειδοποιούν το νεαρό ότι κάθε είδους συγκίνηση μπορεί να είναι μοιραία για την ευαίσθητη υγεία της μητέρας του (που ταυτόχρονα είναι αφοσιωμένη Κομουνίστρια). Έτσι, ο γιος της προσπαθεί να κρύψει την είδηση της κατάρρευσης του τοίχους και να δημιουργήσει ένα κλίμα Ανατολικής Γερμανίας στο διαμέρισμα όπου ζουν, πετώντας τα καπιταλιστικά σύμβολα της Δυτικής Γερμανίας και αποκρύπτοντας επιμελώς τη νέα πραγματικότητα της χώρας απ’ τη μητέρα του. Ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζει να υφίσταται στο μικρό διαμέρισμα της οικογένειας…

Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία:
CITY OF GOD (2002)/ Fernando Meirelles
Η “Η Πολη του Θεου” είναι ένα συγκρότημα κατοικιών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, χτισμένο το 1960, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στη πόλη! Ο νεαρός Φουζέ μεγαλώνει σε αυτό το άγριο περιβάλλον, όπου όλα μοιάζουν να στρέφονται εναντίον του και από πολύ νωρίς, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε εντελώς… λάθος μέρος. Πολύ ευαίσθητος για να γίνει εγκληματίας και πολύ έξυπνος για να δουλέψει σε άθλιες δουλειές του ποδαριού, ανακαλύπτει τελικά, τη δική του οδό διαφυγής… Ο Φουζέ βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, έχει το μάτι ενός καλλιτέχνη και πολύ γρήγορα, θα πιάσει στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή, μέσα από την οποία θα δει τη ζωή αλλιώς, κάνοντας τα πρώτα του βήματα προς τη λύτρωσή του!

Καλύτερα σκηνικά:
Dogville (2003) / Lars von Trier (γιατί δεν έχει σκηνικά)
Η όμορφη φυγάς, Grace, φτάνει στην απομονωμένη κωμόπολη, Dogville, μετά από μια επικίνδυνη καταδίωξη από μια ομάδα γκάνγκστερ. Με εμψυχωτή τον Τζον, αυτοδιοριζόμενο εκπρόσωπο της πόλης, η κοινότητα συμφωνεί να την κρύψει και για αντάλλαγμα η Grace δέχεται να δουλέψει για αυτούς. Ωστόσο όταν αρχίζει η αναζήτησή της οι κάτοικοι, απαιτούν μια καλύτερη συμφωνία σε αντάλλαγμα του ρίσκου να περιθάλψουν την άμοιρη Grace, η οποία καταλαβαίνει με σκληρό τρόπο ότι η καλοσύνη σε αυτή είναι σχετική. Αλλά η Grace έχει ένα επικίνδυνο μυστικό. Οι κάτοικοι του Dogville μπορεί να το μετανιώσουν αν κάποτε αποκαλυφθεί…

Καλύτερη φωτογραφία:
Stalker (1979)/ Tarkovsky

Σε μια άγνωστη πόλη βρίσκεται η Ζώνη, ένα μυστήριο μέρος που φυλάσσεται από το στρατό. Η ταινία ξεκινά όταν ο πρωταγωνιστής αποφασίζει παρά την προτροπή της γυναίκας του να οδηγήσει δύο ξένους μέσα στη Ζώνη. Το επάγγελμά του είναι stalker, οδηγητής των ανθρώπων προς το Δωμάτιο. Το Δωμάτιο είναι μια περιοχή στη Ζώνη που εκπληρώνει τις επιθυμίες των ανθρώπων. Έτσι ο Stalker αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ταξίδι με έναν συγγραφέα και έναν επιστήμονα, με απώτερο σκοπό την εκπλήρωση των επιθυμιών των δύο τελευταίων.

Καλύτερα κοστούμια:
MAD MAX (1979)

Το παρελθόν και το παρόν του φουτουριστικού σινεμά, σε μια από τις καλύτερες action movies που είδατε ποτέ! What a lovely day!

Φανταστείτε ένα κομβόι από τα πιο αλλόκοτα, απειλητικά, τεράστια, επικίνδυνα αυτοκίνητα που διασχίζουν με φρενιτιώδη ταχύτητα την έρημο. Φανταστείτε έναν κιθαρίστα κρεμασμένο από αλυσίδες στα (χμ…) κατάρτια ενός από τα οχήματα, να παίζει ένα ατέλειωτο ροκ εκ ρολ σόλο σε μια κιθάρα που κάθε τόσο ξερνάει φλόγες, ενώ πίσω του άντρες που δεν νοιάζονται αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν κρατούν τον ρυθμό χτυπώντας τεράστια τύμπανα.

Οπως και να σας το περιγράψουμε, βλέποντας αυτή τη σκηνή στο φιλμ του Τζόρτζ Μίλερ δεν μπορείς παρά να νιώσεις την καρδιά σου να αναπηδά. Δεν υπάρχουν λόγια για να πεις πόσο cool πόσο ροκ εν ρολ, πόσο απίθανα απολαυστική, πόσο σουρεαλιστικά μεγαλειώδης είναι μια τέτοια σκηνή. Και τα ίδια ακριβώς επίθετα περιγράφουν απόλυτα πετυχημένα και την ίδια την ταινία.

Καλύτερο ντοκυμαντέρ:
THE ACT OF KILLING (2011) / Joshua Oppenheimer & anonymous
SAMSARA (2011) / Ron Fricke
Μπορούμε να διαλέξουμε δύο ντοκιμαντέρ ? Φυσικά και μπορούμε. Δύο αριστουργήματα …

The act of killing
Προσπερνώντας τα ιστορικά ντοκουμέντα και αναπαριστώντας τα γεγονότα μέσα από την μνήμη και την αφήγηση – ουσιαστικά – του δυνάστη, ο Τζόσουα Οπενχάιμερ παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που κοιτάει με ανορθόδοξη ματιά μία από τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας.

Samsara

Το Samsara είναι μια ταινία του 2011 μη αφηγηματικό ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία του Ron Fricke και παράγωγο τον Mark Magidson, ο οποίος συνεργάστηκε επίσης στην ταινία Baraka(1992), μια ταινία με το ίδιο πνεύμα. Το Samsara γυρίστηκε πάνω από πέντε χρόνια σε 25 χώρες σε όλο τον κόσμο. Γυρίστηκε σε μορφή 70 mm και έξοδο σε ψηφιακή μορφή. Σύμφωνα με τον επίσημο δικτυακό τόπο της ταινίας, δεν πρόκειται για παραδοσιακό ντοκιμαντέρ, αλλά για ένα είδος οπτικοακουστικού διαλογισμού, δίχως λέξεις.

Καλύτερο μοντάζ:
Pi (1998) / Darren Aronofsky

Έτος 1998: Ο Darren Aronofsky πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Το Pi (π) ακτινοβολεί ήδη το όραμα ενός σκεπτόμενου δημιουργού, ο οποίος από την πρώτη του κιόλας ταινία «μπαίνει στα βαθιά». Μαθηματικά, Θεωρία χάους, παράνοια, θρησκευτικά ζητήματα και υπαρξιακές ανησυχίες, όλα συνυπάρχουν στο φιλόδοξο, πολυεπίπεδο σενάριο που επιμελήθηκε ο ίδιος ο αμερικανός σκηνοθέτης. Όμως περισσότερο και από το υπόβαθρο της, η ταινία εντυπωσίασε και αμιγώς οπτικά ως ένα φρέσκο και ενθουσιώδες εναλλακτικό ψυχολογικό θρίλερ, γυρισμένο εξ’ολοκλήρου στο μαυρόασπρο και με μια σκηνοθεσία που άφησε ανεξίτηλο το κινηματογραφικό αποτύπωμα του δημιουργού της. Με μια κάμερα υπερκινητική και ένα μοντάζ …ξυράφι -η τεχνική του «hip-hop montage» όπου αλλεπάλληλα καρέ διακόπτονται και εναλλάσσονται απότομα, γίνεται το σήμα-κατατεθέν του-, ο Aronofsky δίνει ένα γερό δείγμα της τεχνικής του σε συνδυασμό με την ξεχωριστή σκηνοθετική του οπτική.

Καλύτερο μακιγιάζ:
PLANET OF APES (1968)

Στην ταινία αυτήν ένα αστροσκάφος στο οποίο επιβαίνουν τρεις Αμερικανοί αστροναύτες συντρίβεται σε έναν άγνωστο πλανήτη όπου οι πίθηκοι τον κυβερνούν και οι άνθρωποι είναι σκλαβωμένοι σε αυτούς. Κάποια στιγμή οι αστροναύτες αυτοί θα ανακαλύψουν ότι ο μυστηριώδης αυτός πλανήτης είναι στην πραγματικότητα η Γη όπως θα είναι στο μέλλον. Καλώς ή κακώς παίζει ο Τσάρλτον Ίστον.

Καλύτερη μουσική επένδυση:
The Belly of an architect (1987) / Wim Mertens
O αρχιτέκτονας Stourley Cracklite (Brian Dennehy) καταφτάνει με την νεαρή, υπερσεξουαλική γυναίκα του Louisa (Chloe Webb) στην Ρώμη για να στήσει μία έκθεση, αφιερωμένη στον άγνωστο στον πολύ κόσμο, αλλά γνωστό στους ειδήμονες, αρχιτέκτονα Batiste Boulle και την επιρροή του στην αρχιτεκτονική της Ρώμης.

Καθώς όμως η Ρώμη με τα ερείπια της αρχίζει να τον καταπιέζει και μεγαλώνουν οι εμμονές του με τις ασθένειες του Batiste Boulle, τις στομαχικές διαταραχές του και τον φόβο του για το χειρότερο, ο κόσμος του Stourley αρχίζει να καταρρέει:

Πρώτα του “κλέβουν” την γυναίκα, του αρπάζουν την διοίκηση της έκθεσης του και τον μετά τον απαμακρύνουν από το νεογέννητο παιδί του….

Ολα τα ανέχεται καθώς ο εαυτός του δεν μπορεί να ξεφύγει από την τρύπα μέσα στην οποία έχει πέσει.

Την ημέρα των εγκαινίων, όμως, θα αντιμετωπίσει τους δαίμονες του..

Καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι:
In the Deathcar / Iggy Pop (για την ταινία Arizona Dream (1993) / Emir Kusturica)
1992: Τέσσερα χρόνια μετά τον θρίαμβο του με τον «Καιρό των Τσιγγάνων» και δύο πριν την έκπληξη του «Underground», ο πιο αντιπροσωπευτικός σκηνοθέτης μέχρι και σήμερα των Βαλκανίων Emir Kusturica δοκιμάζει να κάνει ταινία για πρώτη φορά σε Αμερικανικό έδαφος. Στο πλάι του μια πλειάδα ταλαντούχων ηθοποιών και ο απαραίτητος σουρεαλισμός για να κατεκερματιστεί το Αμερικανικό όνειρο. Κυρίες και Κύριοι, μια αλλόκοτη, ποιητική και κλασσική πλέον ταινία, σαν εφηβικό όνειρο το “Arizona Dream”.

Η ιστορία ενός ιπτάμενου ψαριού, ενός ονειροπόλου νέου, μιας χήρας που θέλει επίμονα να πετάξει και της προγονής  της που έχει τάσεις αυτοκτονίας. Ο Kusturica ως βαλκάνιος σκηνοθέτης ξέρει πως οι χαρακτήρες του κυνηγούν το άπιαστο της ευτυχίας και της πραγματικής ελευθερίας. Ξέρει επίσης και μας γνωστοποιεί από την αρχή πως στο τέλος θα τους θυσιάσει όλους στον βωμό της αιώνιας αναζήτησης, με τον πιο σκληρό τρόπο.

Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων:
PRINCESS MONONOKE (1997) / Hayao Miyazaki
Η Πριγκίπισσα Mononoke είναι μια επική ιαπωνική ταινία anime του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη Hayao Miyiazaki. Κυκλοφόρησε το 1997 από το Studio Ghibli και έκανε τεράστια επιτυχία, τόσο στην Ιαπωνία, όσο και διεθνώς. Η αγγλική εκδοχή της αποδόθηκε από τον γνωστό συγγραφέα Neil Gaiman (η ανάμιξή του ήταν στην πραγματικότητα πολύ πιο περίπλοκη – ρίχτε μια ματιά εδώ), ο οποίος φρόντισε να μάθει όσο περισσότερα μπορούσε για το ιαπωνικό φολκλόρ και τον ιαπωνικό πολιτισμό, για να μπορέσει να αποδώσει την ιαπωνική εκδοχή, έτσι ώστε να γίνει κατανοητή στο αγγλόφωνο κοινό, χωρίς να χάσει τα πολιτισμικά της στοιχεία.

Το μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας είναι ζωγραφισμένο στο χέρι και υπολογίζεται ότι από τα 144.000 celluloids (ειδικά διαφανή φύλλα που χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για τη δημιουργία animation ζωγραφισμένων στο χέρι), περίπου στα 80.000 διορθώσεις με το χέρι από τον ίδιο τον Miyazaki. Το κόστος παραγωγής ήταν 20.000.000 δολάρια, πράγμα που την καθιστά την πιο ακριβή παραγωγή anime μέχρι τα τότε δεδομένα.

Το “Princess Mononoke” του τίτλου στην πραγματικότητα δεν αποτελεί όνομα. “Mononoke” είναι ένας ιαπωνικός όρος που σημαίνει πνεύμα ή τέρας. Στην προκειμένη, αποδόθηκε στη San για χάρη της αγγλικής εκδοχής της ταινίας.

Παρά το γεγονός ότι διανεμήθηκε από τη Disney και το ότι έχει τον όρο «πριγκίπισσα» στον τίτλο, δεν είναι η κλασική ταινία με πριγκίπισσες που περιμένει κανείς να δει (αν δεν γνωρίζει τι πραγματεύεται η ταινία). Αντιθέτως, εμπεριέχει πολλά “ενήλικα” μηνύματα, καθώς και σκηνές βίας που σίγουρα δεν βλέπουμε στις συνηθισμένες ταινίες animation της Disney. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως στην ιαπωνική κουλτούρα δεν είναι ασυνήθιστο το να στοχεύουν οι anime ταινίες σε ενήλικο κοινό και να πραγματεύονται θέματα που για τον δυτικό κόσμο θεωρούνται ακατάλληλα για το νεαρό κοινό.

Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους:
Knighty Knight Bugs (1958)

Καλύτερη ταινία μικρού μήκους:
2001: A Space Odyssey – The Dawn of Man (1968)
Έναρξη της ταινίας ‘’η Οδύσσεια του διαστήματος’’ του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το πρώτο μέρος της ταινίας αφορά την εξέλιξη του ανθρώπου. Ως σημείο καμπής επιλέγεται η χρήση των εργαλείων: Η στιγμή κατά την οποία ένας πιθηκόμορφος πρόγονός μας συνειδητοποιεί, μετά την εμφάνιση ενός μυστηριακού μονόλιθου, τη δύναμη που του δίνει η χρήση ενός κόκαλου ως εργαλείου αλλά και όπλου και έτσι μετατρέπεται από έναν φοβισμένο κομπάρσο της ιστορίας του πλανήτη, σε πρωταγωνιστή. Και είναι η ίδια στιγμή που μέσα από την εξαιρετική ματιά του Kubrick μας δίνει μία από τις πολλές δυνατές σκηνές της ταινίας, οι οποίες πραγματικά μετατρέπουν την παρακολούθηση της σε μια ξεχωριστή οπτική εμπειρία.

Καλύτερος ήχος:
No country for old men (2007) / Coen Brothers
Μετά από δυο μέτριες ταινίες (Αβάσταχτη Γοητεία, Η Συμμορία Των Πέντε) τα αδέλφια Τζόελ και Ίθαν Κοέν επιστρέφουν στο σκοτεινό κόσμο των θρίλερ νουάρ, μεταφέροντας στο σινεμά ένα έργο που δεν έχουν γράψει εκείνοι, αλλά ο βραβευμένος με Πούλιτζερ μυθοπλασίας (για το Ο Δρόμος του 2006, που επίσης έγινε ταινία το 2009), Αμερικανός συγγραφέας Κόρμακ Μακ Κάρθι. Σε αυτόν έχουν εμπιστευτεί και το σενάριο στη φιλμική διασκευή του Καμιά Πατρίδα Για Τους Μελλοθάνατους, η δράση του οποίου μας μεταφέρει σε μια περιοχή του Τέξας, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, στις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Ο Τζος Μπρόλιν (Αόρατο Άγγιγμα, Mimic) υποδύεται τον κυνηγό και πρώην βετεράνο του Βιετνάμ Λουέλιν Μος, ο οποίος ανακαλύπτει σε μια ερημική τοποθεσία, μέσω άγρια δολοφονημένων πτωμάτων και κιλά ναρκωτικών, μια βαλίτσα με 2 εκ.$. Χωρίς πολύ σκέψη θα πάρει τα χρήματα, θα φυγαδεύσει από τη πόλη την κοπελιά του (Κέλι Μακ Ντόναλντ/ Trainspotting), αλλά δεν έχει λογαριάσει την παρανοϊκή δολοφονική μηχανή του Αντόν Σιγκούρ (ο Χαβιέ Μπαρδέμ που βραβεύτηκε με Όσκαρ). Αυτό που ενδιαφέρει εδώ τους Κοέν όπως και σε όλες τους σχεδόν τις ταινίες (Fargo, Μόνο Αίμα), εκτός από την αγνόηση του ρεαλισμού, είναι να καταδείξουν το πόσο ανόητα φέρονται οι άνθρωποι σε ακραίες καταστάσεις, αλλά και το πόσο λίγο αντιλαμβάνονται μέσα στην αυτοκαταστροφική τους δίνη, την ηλιθιότητά τους.

Καλύτερα οπτικά εφέ:
Matrix (1999) / The Wachowskis
Στον πόλεμο τεχνητής – ανθρώπινης νοημοσύνης, η πρώτη έχει θριαμβεύσει και έχει κατακτήσει τον κόσμο του μέλλοντος. Οι άνθρωποι είναι πλέον αναγκασμένοι να «ζουν» σε ένα ψηφιακά κατασκευασμένο περιβάλλον ολοκληρωτικά σχεδιασμένο από τους υπολογιστές, καλωδιωμένοι στο παρόν τους, χωρίς συνείδηση, χωρίς φαντασία, χωρίς ελπίδα. Μόνο μια μικρή επαναστατική ομάδα με αρχηγό τον Μορφέα έχει κατορθώσει να ξεφύγει, και στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ρωγμές στο σύστημα, αναζητά τον λυτρωτή, τον σύγχρονο Μεσσία του ανθρώπινου γένους, όπως προφητεύουν οι γραφές. Όλες οι ελπίδες στρέφονται στον Neo (Keanu Reeves), έναν χάκερ. Η ιστορία των αδελφών Γουατόφσκι εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα ψηφιακό παραμύθι γεννημένο από την φαντασία μιας σύγχρονης εποχής που κινείται στους ρυθμούς της διαδικτυακής ολοκλήρωσης. Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Τιμητικό Όσκαρ:
The Big Lebowski (1998) / Coen Brothers
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι…