Στις 14/2/1884 γεννιέται ο κομμουνιστής ποιητής – λογοτέχνης, Κώστας Βάρναλης.
Γεννημένος στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας, ο μεγάλος ποιητής του λαού, ο ποιητής της εργατικής τάξης, βίωσε τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως παιδί που φοιτούσε στο σχολείο του Πύργου (της Βουλγαρίας όπως τον έλεγε ο Βάρναλης και όχι της Ανατολικής Ρωμυλίας όπως ήθελαν να ακούν οι σωβινιστές καθηγητές του). Ολοκληρώνοντας το σχολείο στη Φιλιππούπολη, σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα ως το 1908 (προς τιμήν του οποίου φέρει το όνομα ο Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης»), και έπειτα εργάστηκε σαν δάσκαλος μέσης εκπαίδευσης αλλά και σαν δημοσιογράφος αργότερα. Η υποτροφία του στο Παρίσι και οι σπουδές του εκεί το 1919, πάνω στην φιλοσοφία, την φιλολογία και την κοινωνιολογία, τον έφεραν σε επαφή με τον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό. Εξορίστηκε για την ιδεολογία και τη δράση του στον Άη Στράτη και τη Μυτιλήνη το 1935, τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη το 1959, και απεβίωσε πλήρης ημερών στις 16/12/1974.
Σε ένα από τα τελευταία ποιήματά του το «Ακροτελεύτιον» αναφέρει:
«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ’ ό,τι μάθαινα και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη»
Πολλά ποιήματά του συντρόφευσαν τους αγώνες του λαού, τις μαρτυρικές θυσίες των αγωνιστών και των κομμουνιστών, για τα ιδανικά τους, για την δράση τους στο πλευρό της εργατικής τάξης. Από την «μπαλάντα του Κυρ Μέντιου» του γαϊδάρου – λαού, που υπομένει την εκμετάλλευση, μα αν ξεσηκωθεί, αν ξυπνήσει μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Ως τον «Οδηγητή», την πρωτοπόρα δράση και πάλη του λαού και της εργατικής τάξης, για να χτίσει τη νέα δίκαιη, ελεύθερη ζωή και κοινωνία. Την ωδή στους κομμουνιστές που μάχονται παρά τις αντιξοότητες, που θυσιάζονται για την υπόθεση της ελευθερίας της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση.
Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς·
καθώς το μπήγω μες στο χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Ένας δεν είμαι μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί-
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μιαν αράδα σκοτεινή.
Κι ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
Το ’να βασίλειο της Δουλειάς,
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
της Πανανθρώπινης Φιλιάς.
Ντοκουμέντο από την τελευταία απαγγελία του Κώστα Βάρναλη το 1974, έτος θανάτου του, με την ποιητική συλλογή «Οργή Λαού» που έγραψε αμέσως μετά την πτώση της χούντας.
